Arktiku po ngrohet deri në katër herë më shpejt se çdo rajon tjetër në planet dhe Oqeani Arktik është i mbuluar nga një shtresë e re dhe e hollë akulli, duke i bërë këto matje të reja jashtëzakonisht të vlefshme për të kuptuar rajonet polare në ndryshim.
Një nga sfidat më të mëdha në shkencën e klimës është matja e trashësisë së akullit të detit që noton dhe mbulon Oqeanin Arktik dhe Jugor. Akulli i detit i sapoformuar mund të jetë vetëm disa centimetra i trashë, ndërsa akulli i detit që mbijeton disa dimër mund të jetë mbi tre metra i trashë.
Trashësia e akullit të detit zakonisht llogaritet duke matur së pari lartësinë e tij, pra akullin mbi sipërfaqen e detit. Akulli i detit noton pak mbi sipërfaqen e detit sepse është më pak i dendur se uji.
Sateliti ICESat-2 i NASA-s mat lartësinë e tokës dhe akullit duke lëshuar pulsime laser jeshile drejt Tokës dhe duke përcaktuar kohën që duhet që ato impulse laser të reflektohen përsëri në satelit. Lartësia e akullit si distancë nga niveli i detit llogaritet duke diferencuar lartësitë e sipërfaqeve të akullit dhe sipërfaqeve të ujit me akull. Informacione shtesë, duke përfshirë thellësinë dhe dendësinë e grumbullit të borës në majë të akullit, nevojiten për të kthyer këtë matje të distancës nga trashësia e akullit të ujit në det. Modele të reja moderne të akumulimit të borës janë zhvilluar për të siguruar këto të dhëna shtesë në përgatitje për misionin ICESat-2.
/Motilokal.com
