Sedimente të errëta dhe të lehta rrotullohen në qendër të Liqenit të Shkodrës, liqeni më i madh në Gadishullin Ballkanik. Ky model tërhoqi vëmendjen e një astronauti në Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor (ISS).

Liqeni Shkodrës është një liqen karstik dhe gjendet kufirin e Malit të Zi dhe Shqipërisë. Është një shembull i një kriptodepresioni, ku pjesë të shtratit të liqenit shtrihen nën nivelin e detit. Kreshtat e lakuara, si kurrizore që ecin paralel me bregun jugor, janë pjesë e Alpeve Dinarike, të cilat përbëhen kryesisht nga shkëmbinj lehtësisht të gërryeshëm si gur gëlqeror, dolomit dhe karbonate të tjera.

Pllaka e lëkundur në qendër të liqenit ka të ngjarë të krijojë përzierjen e sedimentit që është transportuar në rrjedhën e sipërme nga lartësitë e maleve përmes ujit të shkrirë të borës dhe rrjedhjeve të tjera malore.

Burimi kryesor i kësaj prurjeje sedimentesh vjen nga lumi Moraca; delta e saj e gjerë zë pjesën më të madhe të bregdetit të Malit të Zi. Deltat e vogla të lumenjve përgjatë skajeve veriore të liqenit gjithashtu kontribuojnë në sedimente. Lumi Drin dhe Lumi Buna bashkohen në jug të qytetit antik përball Shkodrës, ku gjendet edhe delta e vogël e lumit Kir. Pasi derdhen në liqen, këta lumenj përfundojnë në detin Adriatik, shkruan earthobservatory.nasa.

Ashtu si me shumë liqene të mëdha të ujërave të ëmbla afër qyteteve, shumë nga bimët dhe kafshët vendase në Liqenin e Shkodrës janë rrezikuar për shkak të veprimtarisë njerëzore. Që nga ajo kohë Mali i Zi e ka bërë pjesën perëndimore të liqenit një park kombëtar, dhe Shqipëria shpalli pjesën e saj si një rezervat natyror. Të dy përpjekjet u bënë për të mbrojtur shumë lloje të shpendëve, mikroorganizmave dhe jetës ujore, duke përfshirë ngjalat, kërmijtë dhe speciet endemike të peshkut./Motilokal.com